در این نمایشگاه 15 اثر متعلق به مینا به کار ، هیراد رحمانی و مجتبی خسروی در اندازه 100 در 70 در معرض دید علاقه مندان قرار می‌گیرد. 

متن استیتمنت:

صدای اعتصاب آب، آرامش سالیان دراز را از برهوت گرفته بود

برای بوسیدن لبهای خشک و ترک خورده زمین، چقدر وقت لازم بود؟! می خواست چه چیز را فریاد بکشد؟ کمک از کجا؟ از چه کسی؟

به خود می پیچید از درد دانه ای که در وجود خاک سرد و خشک اذن حضور می طلبید

به گمانم دل خوش کرده به کمک من و تو... چه خیال باطلی

آتش من و تو، خرمن دنیا؛ سوختند و سوزاندند و بردند و مات کردند؛ آسمان آبی بالا و حجم دل درون را

آینه تمام قد سیاه پوش، درد و بوی تعفن را به ما تزریق می کرد، جنون بی آبی را سر کشیدیم و به قصد نابودی هستی، 

قدم به قدم آلودگی را به کل دنیا تزریق کردیم

همه شهر پر از تکه های آینه های زنگاری، شیشه های لب پر، خاکستر سیگار مرد همسایه و چشمهای همیشه منتظر ماهی های مجبور به ترک وطن ،

تو آنقدر بیمار که حتی نگاهت را میدزدی از خورشید و من از طنین کاشی آبی تهی ...

باوری تلخ در فراسوی آینده ای مبهم، انتظار التماس کودکانمان را به تماشایی تلخ نشسته و قربانی شدنمان را در لحظه لحظه زندگی ناپاک 

و آلوده مان، بی صدا اشک می ریزد

چه احساس زجرآوری را به خورد آیندگان می دهیم.خشکی، تباهی، خفقان، فرسودگی، دود و آلودگی

آه

حتی با یأس هم، نمی توان به فردا امید داد

شاید ،اما ، یک پنجره کافی باشد

یک پنجره به لحظه آگاهی و نگاه و سکوت.

برگرفته:عکسخانه