به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران، این فستیوال سالانه با هدف استعداد یابی و ایجاد زمینه برای حضور هنرمندان جوان در عرصه هنری، تکثر گرایی در مقوله ارائه مدیاهای هنری و رویکرد به ارائه اقتصادی آثار هنری با بستر نظری برگزار می‌شود.
ارائه تصویر انسان با رویکرد به فتوآرت یا تصاویر عکس بنیاد نیز رویکرد این دوره است و تمامی هنرمندانی که می‌توانند آثار خود (نقاشی ، حجم، تصویر پردازی دیجیتال) را با عکس تلفیق کنند و یا تصاویری از جنس عکسهای دستکاری شده، عکسهای صحنه پردازی شده ارائه نمایند، در محدوده این نمایشگاه قرار می‌گیرند.
انتخاب و داوری آثار در سه مرحله، انتخاب آثار از میان تصاویر ارسال شده از طریق ایمیل، انتخاب آثار نهایی از میان اصل آثار انتخاب شده در مرحله اول جهت شرکت در نمایشگاه و رأی گیری از بازدیدکنندگان جهت داوری نهایی و انتخاب برگزیدگان اول تا سوم انجام می‌شود.
برای شرکت در مرحله اول، هر شرکت کننده می‌تواند حداکثر سه اثر ارسال کند و حجم فایل هر اثر 200 تا 700 کیلو بایت باشد و تمامی آثار باید عکس نقش محوری داشته باشند.
همچنین حضور تصاویر عکس بنیاد که در تولید آنها از مدیاهای مختلف آنالوگ یا دیجیتال استفاده شده، اولویت دارد .
عکس‌هایی که بدون دخل و تصرف و در قالب رسانه کلاسیک عکاسی گرفته شده نیز پذیرفته می‌شود و ابعاد آثار بسته به انتخاب هنرمند آزاد است.
جوایز نفر اول تا سوم پانزده ،ده و هشت میلیون ریال، همراه با گواهی برگزیده دومین فستیوال پرتره‌سازی است و تعدادی از صاحبان آثار واجد شرایط ، مورد حمایت گالری و هیات برگزاری فستیوال جهت ارائه آثار قرار می‌گیرند.
مهلت ارسال آثار به مرحله اول تا20 بهمن است و برگزیدگان مرحله اول، هفته سوم بهمن معرفی می‌شوند.
مهلت ارسال آثار برای مرحله دوم نیز از زمان اعلام نتایج تا دوم اسفند است و اعلام اسامی حاضرین نهایی در نمایش آثار دومین فستیوال سالانه پرتره‌سازی در تاریخ 4 اسفند است.
آثار برگزیده از 11 تا 22 اسفند در گالری صدرنگ به نمایش درمی‌آید.
این فستیوال به کوشش آتلیه آوام، سایت تندیس و گالری صدرنگ با نمایشگاه‌گردانی و مدیریت هنری جاوید رمضانی و دبیر اجرایی مونا شهریاری برگزار می‌شود.
مهدی مقیم نژاد ، محمدرضا شریف زاده و جاوید رمضانی نیز آثار را داوری می‌کنند.
جاوید رمضانی در بیانیه این فستیوال نوشته است: « سرعت تحول و تغییر ذائقه اندیشه و زندگی آدم‌های امروز ، انکار نشدنی است. فروریختن باورها و عریانی این حقیقت که وجود محوری انسان وابسته به بعد مادی اوست و رای رد و یا تأئید آن، انگیزه مناسبی برای تحول نگاه هنرمند به صورت انسان و ارائه آن است.
پرتره؛ این سنت محاکات محور نیز پایدارترین ژانر تجسمی، در ارائه تصویر واقع نمایانه است. به باور من هنرمندانی که کار خود را مبتنی بر مداخله در واقع نمایی ظاهراً سطحی اثر متمرکز می‌کنند، در این مقوله امکان گسترده‌تری برای بیانگری دراختیار دارند. انتخاب نام پرتره‌سازی برای این جریان دقیقاً به دلیل ایجاد این امکان جهت هنرمندان و استفاده از مدیاهای گوناگون تجسمی است. قطعاً این گونه تصاویر با نیات هنرمند خالقشان پیوند مستحکمی ایجاد می‌کنند.
اصلی‌ترین رویکرد این نمایشگاه به تصاویر فتوآرت یا « عکس بنیان» است، گرچه امکان وجود عکسهای آنی که بدون هیچگونه دست کاری ارائه می‌شوند نفی نشده است. آنچه برای نمایشگاه امسال به عنوان موضوع مورد پژوهش مطرح است نه مدیوم عکاسی، که روایت و تجربه « تکه پارگی خویشتن صورت انسانی» است، با این فرض که گذشته بازنایافتنی است و سیال بودن آگاهی آدمی با گذشت زمان ، تصویر وحدت خویشتن را به چالش می‌کشد.»
او در بخش دیگری از این بیانیه آورده است:« تصویری که ما از انسان‌های اطرافمان داریم چگونه هر روز تغییر می‌کند ولی ما آنرا حس نمی‌کنیم.چگونه رابطه جسم و ذهن انسان با زمان تعریف می‌شود. چگونه تصویر خودمان را تجسم می‌کنیم . چگونه می‌توان در صورت انسان تجلی فضای مجازی و نظری را نشان داد؛ فضایی که حاصل از لانه کردن رسانه‌ها در بافت اندیشه طبقه متوسط کنونی است، آیا این فضا طبیعت جان انسانی را در یک تصاعد هندسی فرو می‌بلعد و یا قدرت می‌بخشد. روایت صورت انسان‌ها یا صورت‌هایی که روایتی را حکایت می‌کنند شاید نقطه اوج تصویر تجسمی این نمایشگاه است.»