در این نمایشگاه ۱۲ عکس سیاه و سفید ۵۰ در ۷۰ و یک کار ۱۵۰ در ۱۰۰ رنگی به نمایش در خواهد آمد. عکس‌های به نمایش‌ گذاشته‌شده با موسیقی روزبه اسفندارمز و بهنام ابوالقاسم همراه خواهد شد.

روزبه روزبهانی لیسانس گرافیک دارد و پیش از این نمایشگاه «سیاه همچون آفریقای درون خودم» در گالری شلمان و «ایران، آوای امروز» را در نمایشگاه فیلارمونی کلن آلمان برگزار کرده است.

روزبهانی درباره نمایشگاه «هم‌همه» نوشته:این جور مواقع دوربین نباید دور گردنت باشد. باید بند دوربین را بتابانی دور دست و چشمانت برای درافتادن با پیکره‌ای، حالتی، برشی از شهر کمین کنند. ماجرا فراتر از کلیشه‌ی رایج «شکار صحنه» است. شکارچی باید تمام موجودیت یک لحظه را فراچنگ آورد و موجودیت لحظه یعنی صدا، رنگ‌ و هوا. چشمانت باید جوری ببینند که انگار دارند می‌شنوند. شهر را می‌بویند و لمس می‌کنند. «هم‌همه» جای آن که تداعی‌کننده‌ی ازدحامی مُخل باشد، تاکیدی است بر نظم نهفته‌‌‌‌‌ و انباشته‌ درون شهر. آدم روی آدم. حس روی حس. فضا در برابر فضا. مردمان فُرم و هندسه دارند. آرام می‌خزند درون مثلث و مربع چشمان ما. نیمی از این نگاه. تکه‌ای از آن صدا. سنگریزه را توی برکه می‌اندازیم، جز صدایی قُلپ‌مانند صدای دیگری نمی‌شنویم. موج موّاج صدا به سمت ابدیتی در دوردست روانه می‌شود. از شعاع دید ما و مرز بركه فراتر می‌رود و به نظمی کائناتی در بی‌نهایت می‌پیوندد. صدای شهر کجا می‌رود؟ کدام موجودات در کجای دنیا صدای ما را می‌شنوند؟ دیگر به افسانه‌ی «پرواز پروانه‌ای در آفریقا به توفانی در آمریکا منتهی می‌شود» احتیاجی نیست. آشوب همین جاست. گوشها را محکم می‌گیریم و شهر را با چشمانمان می‌مکیم. بازار. خیابان. میدان. اندام برانگیخته‌ی شهر، بود و نبود ما را تعیین می‌کند. هر چه انباشته‌تر، حس حضور‌ ما پررنگ‌تر. چشم که می‌بندیم همهمه‌ی شهر راه می‌گیرد پشت پلکهایمان. چه می‌شود که آوا بدل به مجسمه‌ای شهری می‌شود؟ کدام ساز از سازهای دیگر به دنیا بهتر می‌نگرد؟ دوربین کدام عکاس، ضبط‌صوتی قوی‌تر است برای ثبت همهمه‌ی موزون آدمیان؟

نمایشگاه «هم‌همه» تا ۲۵ دی‌ماه ادامه خواهد داشت.

آدرس گالری هفت‌ثمر: خیابان مطهری(تخت طاووس)، خیابان کوه نور، کوچه پنجم ، شماره ۸

برگرفته : عکسخانه